Διάττων Αβρός - Ένα Κομμάτι Γυαλί

Αλήθεια, τι παράξενο!
Είχ' ένα κομμάτι γυαλί
μες στο στόμα του!
Πρόσεχε, βέβαια,
να μην το καταπιεί.
Κατάπινε όμως το αίμα
γιατί το γυαλί
τού 'κοβε τη γλώσσα.

Βασανιζόταν πολύ.
Ειδικά όταν μιλούσε,
σταματούσε κάθε τόσο
για να τακτοποιεί
σωστά το γυαλί
μες στο στόμα του
και να μην τον κόβει.

Τι παράξενο, αλήθεια!
Είχ' ένα κομμάτι γυαλί
μες στο στόμα του!

Και γιατί δεν το 'φτυνε;


               Ιούλης 1997

Σπυρίδων Βασιλειάδης - Η Χαρά

Είναι ώρα, στιγμή Παραδείσου,
ότε φάσματα παύουν θολά,
και τα πάντα θεάται καλά
η ψυχή σου.

Φεύγει τότε ο νους και η κρίσις.
Η καρδία γλυκύθυμος ζει,
και μ' αυτήν εορτάζει μαζί
όλ' η φύσις.

Πλημμυρίς αισθημάτων ωραίων.
Αναπάλλει το στήθος γλυκύ,
και καλείσαι και είσαι εκεί
ανακρέων.

Η νεότης λαμπρά σε ποτίζει
θείον νέκταρ αφάτου χαράς,
και των πόθων ευώδης βορράς
παιανίζει.

Η ψυχή αναλύετ' εις μύρον.
Και θανάτους, θεούς λησμονείς,
και μεθύσκεις εντός ηδονής
ως ονείρων.

Πλην πριν έτι καλώς εννοήσω
ότι έχαιρον, φεύγ' η χαρά!
Φευ! Καθώς αστραπή τις περά...
Πώς θα ζήσω;

Η χαρά μας εδώ η βραχεία
αντανάκλασις είναι αυτής,
ην συ άνω, Θεέ μου, κρατείς;
Φαντασία...

Την χαράν θεωρώ ειρωνείαν.
Μετά μέλιτος γεύσιν πολλήν,
τα λοιπά ανευρίσκεις χολήν
και ανίαν.


ΣΧΟΛΙΟ: Για την Ποίηση του εξαίρετου Σπυρίδωνα Βασιλειάδη (1845 - 1874) τα έχουμε πει και σε προηγούμενες αναρτήσεις...Γιατί πρέπει να ξέρουμε πως η έλευση του (νεορομαντικού) Καρυωτάκη και της Ποίησης του Μεσοπολέμου, δεν έγινε τυχαία. Το έδαφος είχε προετοιμαστεί απ' τους ρομαντικούς. Κι ο Σπυρίδων Βασιλειάδης, μαζί με το Δημήτριο Παπαρρηγόπουλο (βραχύβιοι κι οι δύο) ήταν οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της ρομαντικής σχολής στην Ελλάδα...