Μάκης Γαλάτης - Άπνοια

Άψυχο παίζει με τα ξάρτια το πανί
και μάταια προσμένω κάποιο θάμα.
Της άπνοιας που μ' έζωσε το κάμα
φλογίζει χρόνια τώρα το κορμί.

Ανώφελ' αγρυπνάει η ματιά
στη βάρδια της ελπίδας θαμπωμένη
κι η προσμονή ανώφελα πληθαίνει.
Το νιώθω για ελπίδες είν' αργά.

Δίχως να φέρει κάτι νέο στην ψυχή,
το αύριο θα 'ρθεί και θα περάσει.
Η νιότη μου άλλο λίγο θα γεράσει
στης νιότης σκλαβωμένη το κελί.

Το αύριο θα 'ρθεί και σαν το χτες
κοιτώντας με "τας χείρας του θα νείψει".
Ο κόσμος μου πεθαίνει από θλίψη,
τους ήχους σφιχτοδένουνε σιωπές.

Οι μέρες όμοιες φεύγουν στη σειρά.
Το ρώτημά μου ακούνε μα σωπαίνουν
κι οι άνεμοι πριν φτάσουνε πεθαίνουν.
Για όνειρα, το ξέρω, είν' αργά...