Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Γιώργος Σταυρόπουλος - Μια Χειμωνιάτικη Ώρα

Ο Γιώργος Σταυρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1898 κι ήταν το νεώτερο παιδί απ' τα πέντε παιδιά του Θεόδωρου Σταυρόπουλου που επέζησαν. Φοίτησε επί τέσσερα χρόνια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν έδωσε τελικά εξετάσεις για να αποκτήσει το πτυχίο. Το 1917 μπήκε στο δημοσιοϋπαλληλικό κλάδο, όπου υπηρέτησε ως το 1954 κι έφυγε με το βαθμό του διευθυντού β'. Το Νοέμβριο του 1969 αρρώστησε ξαφνικά και, πριν συμπληρωθούν τρεις μέρες, πέθανε τα ξημερώματα της 30ής Νοεμβρίου 1969.

Έγραφε στίχους από μαθητής. Στα ελληνικά γράμματα πρωτοεμφανίστηκε ως ποιητής το 1918 απ' τις σελίδες του λογοτεχνικού περιοδικού "Βωμός" και συνέχισε να δημοσιεύει εργασίες του στα λογοτεχνικά περιοδικά εκείνης της εποχής: "Λύρα" (1918-1919), "Μούσα" (1920-1922), "Νουμά" (1923-1930) κ. ά. Απ' το 1935 ως το 1969 συνεργάστηκε με τη "Νέα Εστία" δημοσιεύοντας ποιήματα, μεταφράσεις Γάλλων ποιητών και κυρίως του Μορεάς, μελέτες και δοκίμια. Παράλληλα συνεργαζόταν και με άλλα λογοτεχνικά περιοδικά. Επίσης δημοσίευσε, κυρίως σ' εφημερίδες του Πειραιά, χρονογραφήματα, κριτικές επιφυλλίδες κι αισθητικά κι ιστορικά άρθρα... Συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση...

Μια Χειμωνιάτικη Ώρα

Δε λάμπουνε ούτε φύλλα, ούτε νερά.
Άχρωμοι απόψε οι κάμποι είναι ως τα βάθη.
Ούτε κι η σκέψη απόψε έχει φτερά
κι ότι κι αν τη φλόγιζε, έσβησε κι εχάθη.

Ούτε η βαθιά μου ερωτική χαρά
σκιρτά στα σπλάχνα. Μέσα μου ότι εστάθη
πηγή δακρύων, κι ότι μια φορά
μού κόστισαν τ' ανθρώπινά μου λάθη

σβήσαν όλα μες στον απέραντο χρόνο.
Ούτε στιγμή απ' τον έρωτα, απ' τον πόνο
δε μπόρεσε η ψυχή μου να κρατήσει.

Τι κι αν υπάρχουν όλα; Ότι μας δένει
στον έρωτα, τη φύση ότι ομορφαίνει,
φλόγα είναι της ψυχής κι αλίμονο όταν σβήσει!

2 σχόλια:

ANNA FLO είπε...

Ωραίο ποίημα...Μελαγχολικό φυσικά όπως νιώθουν οι περισσότεροι Έλληνες τώρα.....Αυτό όμως πρέπει να προσέξουμε, το ''...αλίμονο όταν σβήσει''αυτή η φλόγα της ψυχής.
Καλή σου μέρα

Διάττων είπε...

Ακριβώς αγαπητή μου φίλη, γι' αυτό κι ο Ποιητής το "αφήνει", το καταθέτει στο τέλος του ποιήματος για να μας "απασχολήσει" περισότερο... Αν και τελικά είναι πολύ δύσκολο, ειδικά στις μέρες μας, να μη σβήσει αυτή η φλόγα της ψυχής...

 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design