Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Κωστής Παλαμάς - Ανατολή

Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859 από γονείς που κατάγονταν απ' το Μεσολόγγι. Πέθανε στην Αθήνα, στις 27 Φεβρουαρίου του 1943 έπειτα από σοβαρή ασθένεια, λίγες μέρες μετά το θάνατο της συζύγου του (τον οποίο δεν είχε πληροφορηθεί επειδή κι η δική του υγεία ήταν σε κρίσιμη κατάσταση).

Η κηδεία του (Κυριακή 28.02.1943) έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά σε έκπληκτους Γερμανούς κατακτητές, χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Στον επικήδειο εκείνης της μέρας, ο ομότεχνος του Παλαμά, Άγγελος Σικελιανός, διακατεχόμενος από δέος κι απόλυτο σεβασμό, είχε αναφωνήσει: «Ηχήστε Σάλπιγγες... Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα!...»...

Το ποίημα που ακολουθεί το ακούμε και πάλι απ' τη φωνή του μεγάλου Ποιητή...


Ανατολή

Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,
μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα,
λυπητερά,
πώς η ψυχή μου σέρνεται μαζί σας!
Eίναι χυμένη από τη μουσική σας
και πάει με τα δικά σας τα φτερά.

Σας γέννησε και μέσα σας μιλάει
και βογγάει και βαριά μοσκοβολάει
μια μάνα. Καίει το λάγνο της φιλί,
κι είναι της Mοίρας λάτρισσα και τρέμει,
ψυχή όλη σάρκα, σκλάβα σε χαρέμι,
η λαγγεμένη Aνατολή.

Mέσα σας κλαίει το μαύρο φτωχολόι,
κι όλα σας, και η χαρά σας, μοιρολόι
πικρό κι αργό.
Μαύρος, φτωχός και σκλάβος κι ακαμάτης,
στενόκαρδος, αδούλευτος, διαβάτης
μ' εσάς κι εγώ.

Στο γιαλό που του φύγαν τα καΐκια,
και του μείναν τα κρίνα και τα φύκια,
στ' όνειρο του πελάου και τ' ουρανού,
άνεργη τη ζωή να ζούσα κι έρμη,
βουβός, χωρίς καμιάς φροντίδας θέρμη,
με τόσο νου,

όσος φτάνει σα δέντρο για να στέκω
και καπνιστής με τον καπνό να πλέκω
δαχτυλιδάκια γαλανά.
Και κάποτε το στόμα να σαλεύω
κι απάνω του να ξαναζωντανεύω
τον καημό που βαριά σάς τυραννά

κι όλο αρχίζει, γυρίζει, δεν τελειώνει.
Kαι μια φυλή ζει μέσα σας και λυώνει
και μια ζωή δεμένη σπαρταρά,
γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα,
μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα,
λυπητερά.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Κωστής Παλαμάς - Ο Τάφος

Καταγόμενος από ηρωικούς προγόνους, ζώντας στο Μεσολόγγι, μετά το θάνατο των γονιών του, γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του, ο Παλαμάς εμπνέεται απ' τη λιμνοθάλασσα του τόπου του αλλά κι απ' τη θλίψη της ψυχής του.

Το έργο του είναι άρρηκτα συνδεδεμένο όμως και με την ιστορία της πατρίδας μας. Εμπνευσμένος απ' την Κρητική επανάσταση, δημιουργεί την ποιητική του συλλογή «Ίαμβοι Κι Ανάπαιστοι», επηρεασμένος απ' το Μακεδονικό Αγώνα γράφει το «Δωδεκάλογο Του Γύφτου» και τη «Φλογέρα Του Βασιλιά» και με την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1896 γράφει τον «Ύμνο των Αγώνων».

Ως κύριος εκπρόσωπος της Νέας Αθηναϊκής Σχολής, δημιούργησε μεγάλες ποιητικές συλλογές όπως «Η Ασάλευτη Ζωή» καθώς και πεζογραφήματα, όπως «Ο Θάνατος Του Παληκαριού»... Ο θάνατος του γιου του ήταν η αφορμή για τη δημιουργία της εξαιρετικής ποιητικής του σύνθεσης «Ο Τάφος».

Απόσπασμα απ' τ' ομώνυμο ποίημα ακούμε στο audio που ακολουθεί απ' τη φωνή του ίδιου του Ποιητή.


Ο Τάφος

Ήσυχα και σιγαλά,
διψώντας τα φιλιά μας,
απ' τ' άγνωστο γλιστράς
μέσα στην αγκαλιά μας.

Ώς κι η βαρυχειμωνιά,
μ' αιφνίδια καλοσύνη,
ήσυχη και σιγαλή
σε δέχτηκε κι εκείνη.

Ήσυχα και σιγαλά
σε χάιδευεν ο αέρας,                
της νυχτός ηλιόφεγγο
κι ονείρεμα της μέρας.

Ήσυχα και σιγαλά
μας γέμιζες το σπίτι,
γλύκα του κεχριμπαριού
και χάρη του μαγνήτη.

Ήσυχα και σιγαλά,
ζούσε από σε το σπίτι,
ομορφιά τ' αυγερινού
και φως του αποσπερίτη.         

Ήσυχα και σιγαλά,
φεγγάρια, ω στόμα, ω μάτι,
μιαν αυγούλα σβήσατε
στο φονικό κρεβάτι.

Ήσυχα και σιγαλά,
και μ' όλα τα φιλιά μας,
γύρισες προς τ' άγνωστο
μέσ' απ' την αγκαλιά μας.

Ήσυχα και σιγαλά,
ω λόγε, ω στίχε, ω ρίμα,          
σπείρετε τ' αμάραντα
στ' απίστευτο το μνήμα!

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Κωστής Παλαμάς - Στον Ποιητή Που Έγινε Κριτικός Μου

Χαρισματικός Έλληνας, άνθρωπος του Πνεύματος, των Γραμμάτων και των Τεχνών, υψηλού διαμετρήματος! Όντας παράλληλα πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας, θεωρείται, κυρίως, ένας απ' τους σημαντικότερους Έλληνες Ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη κι ανανέωση της νεοελληνικής Ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με το Νίκο Καμπά και το Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής... Με τον Κωστή Παλαμά θ' ασχοληθούμε και στις επόμενες 3 αναρτήσεις...

Στον Ποιητή Που Έγινε Κριτικός Μου

Ό,τι κι αν κάμεις,
όπου να δράμεις,
απ' όποιο γένος,
δικός μου ή ξένος,

του κάκου! Εμπρός σου
πάντα θα μ' έχεις,
πίσω μου τρέχεις.
Tο τρέξιμό σου

να μην το βιάζεις
και λαχανιάζεις.

Να με θυμάσαι,
τέτοιος ο νόμος:
Ο πεζοδρόμος
μιας έγνοιας θα 'σαι

κι εγώ μιας χάρης
ο καβαλλάρης!
 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design