Καλωσήρθατε στη λογοτεχνική ιστοσελίδα του Διάττοντα Αβρού. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε έργα του ίδιου (οι ποιητικές συλλογές αναφέρονται στη δεξιά πλευρική στήλη) αλλά και άλλων δημιουργών. Σε περίπτωση που θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί του (π.χ. για να πείτε απλά τη γνώμη σας ή για να δημοσιεύσετε κάποιο κείμενό σας), μπορείτε να συμπληρώσετε τη φόρμα επικοινωνίας στη οριζόντια μπάρα του μενού ή να στείλετε μήνυμα στο e-mail που αναγράφεται δεξιά. Καλές σας αναγνώσεις...

Σημείωση: Δυστυχώς ένα (πολύ) μικρό μέρος του συνολικού αριθμού ποιημάτων έχει ανέβει μέχρι στιγμής κι απ' αυτά τα ποιήματα λίγα έχουν την οριστική μορφή τους (τα περισσότερα δεν έχουν ακόμα υποστεί την τελική επεξεργασία)... Το Blog εδώ και πολύ καιρό είναι παροπλισμένο...

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

Διάττων Αβρός - Το Τρένο Που Δε Θα Περάσει Ποτέ











-«Ελάτε να βγάλετε εισιτήριο παρακαλώ» ακούστηκε η κουρασμένη φωνή του σταθμάρχη που απευθυνόταν σε κάποιον που μόλις είχε καθήσει σιωπηλός στο παγκάκι του σταθμού, χωρίς να βγάλει πρώτα εισιτήριο.
-«Δε χρειάζεται εισιτήριο» απάντησε ατάραχα εκείνος.
-«Τι; Δεν καταλαβαίνω» απόρησε ο σταθμάρχης κι αυτή τη φορά τα μάτια του υγράνθηκαν περισσότερο (τα μάτια του ήταν μονίμως υγρά, είχε μια πάθηση από μικρός που ίσως και να μην ήταν πάθηση αλλά γνώση).
-«Καλά, δεν περιμένετε να πάρετε το τρένο που θα περάσει τώρα;»
-«Όχι» είπε ο άλλος που έδειχνε πως δεν είχε διάθεση να πει περισσότερα.
-«Και τι περιμένετε λοιπόν;» συνέχισε ο σταθμάρχης.
-«Περιμένω το τρένο που δε θα περάσει ποτέ».

Στην αποβάθρα κανένας δεν έδωσε σημασία στο επεισόδιο. Ένα τρένο ήρθε και σταμάτησε κι όλοι κοίταξαν να επιβιβαστούν γρήγορα γρήγορα για να βρουν θέση. Ούτε κανένας πρόσεξε την αλλαγή στο βλέμμα του σταθμάρχη. Αφού ανέβηκε κι ο τελευταίος, το τρένο έφυγε. Την εικόνα του τρένου που έφυγε, σύντομα τη διαδέχθηκε η αναμονή για τον ερχομό του επόμενου.

Στο σταθμό όμως η συνέχεια δεν ήταν η ίδια. Ο κόσμος που άρχισε πάλι να μαζεύεται σιγά σιγά, έκανε φασαρία αυτή τη φορά. Ενοχλημένοι όλοι, φώναζαν μπροστά απ' το γραφείο του σταθμάρχη. Μέσα, το γραφείο ήταν άδειο κι ο ίδιος ο σταθμάρχης έλλειπε. Είχε εξαφανιστεί κι έξω ο κόσμος περίμενε να βγάλει εισιτήρια.

Τώρα στο παγκάκι κάθονταν δύο.
-«Δεν καταλαβαίνω γιατί φωνάζουν, αφού δε χρειάζεται εισιτήριο» είπε αυτός με τα υγρά μάτια.
Ο άλλος δε μίλησε. Ήξερε πως δεν έπρεπε (δε χρειαζόταν) να πει περισσότερα...


                                                                                                                             Δεκέμβρης 1997

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Διάττων Αβρός - Ονειρεύτηκα Πολύ











Αναλώθηκα ακούοντας τα χειροκροτήματα των κυμάτων στ' ακρογιάλια
Λάτρεψα τα λιμάνια που με διευκόλυναν στην προσάραξη
Βρήκα το κρυστάλλινο και πολυθρύλητο νερό
που αντί να με χορταίνει με τη δροσιά του, να μου δημιουργεί νέα δίψα
Κοίταξα διαδοχικά τα βουνά κι ένα προς ένα ονομάστηκαν
Είπα εκείνα τα λόγια που λέγονται μόνο στα δάση
Κατάφερα τα δέντρα να στρέψουν τα κλαδιά τους προς το μέρος μου
Άγγιξα τα πεσμένα φύλλα κι επανήλθαν στη θέση τους
Διέσχισα περιβόλια όπου στο διάβα μου πολλαπλασιάζονταν οι εκτάσεις τους
Εντυπωσιάστηκα απ' το πράσινο των βασιλικών
και τους ευώδεις πεντασύλλαβούς τους
Χόρεψα πάνω σε πίστες ακόρεστων ενθουσιασμών
και μπροστά από ακροατήρια συνεχών κορυφώσεων
Ένωσα τις παλάμες μου με τη γη και την προέκτεινα
Κάλεσα κοντά μου τα πουλιά
κι ήταν η στιγμή που απελευθερώθηκαν να πετάξουν ψηλότερα
Συναντήθηκα με το ουράνιο τόξο και με δέχτηκε ως χρώμα του
Μεσολάβησα μεταξύ φθινοπώρου κι άνοιξης κι αντικατέστησα το χειμώνα
Πλησίασα διάττοντες και τους προσέδωσα διάρκεια
Αποτέλεσα μέρος της σκέψης των αγαλμάτων
Ύψωσα μια σημαία που να κυματίζει ακόμα και στην άπνοια
Φώναξα τόσο δυνατά που μ' άκουσαν και σ' άλλη χώρα

Και σίγουρα ονειρεύτηκα πολύ για να τα κάνω όλ' αυτά...


                                                                                                Απρίλης 2015

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

Διάττων Αβρός - Πελώριο Πέλμα











Δάκρυ... Δάκρυ... Δάκρυ...
Σε μια της Ζωής ξέμεινες άκρη
και σ' ένα δρόμο βαδίζεις σκοτεινό.

Λάθη... Λάθη... Λάθη...
Πληγώνεται η ψυχή να πλάθει
όνειρα που πέφτουν στο κενό.

Αίμα... Αίμα... Αίμα...
Θα ήθελες να είναι ψέμα
όμως το βιώνεις ως ότι πιο αληθινό.

Λύπη... Λύπη... Λύπη...
Τι είν΄ αυτό που επιτέλους σου λύπει
κι είναι το βλέμμα σου άνυδρο κι αχνό;

Τέλμα... Τέλμα... Τέλμα...
Συρρικνώθηκες κάτω από ένα πελώριο πέλμα,
της χώρας σου τον αποπνιχτικό ουρανό...


                                                     Μάης 2015
 
Free Joomla TemplatesFree Blogger TemplatesFree Website TemplatesFreethemes4all.comFree CSS TemplatesFree Wordpress ThemesFree Wordpress Themes TemplatesFree CSS Templates dreamweaverSEO Design